|
In de Volkskrant van 6-6-2016 een leuk stukje van Toine Heijmans over een experiment met autistische jongeren die gecoached zouden moeten worden door een robot (en ja, dat was onze eigen NAO). Het stuk geeft een aardig inzicht in de verwachtingen aangaande een robot en laat ook zien wat er vervolgens mis kan gaan. Onderzoekster Bibi Huskens wordt aangehaald met: Ongetwijfeld is dat waar, maar stel dat het wel lukt, dan is de uiteindelijke tijdwinst enorm, dus eigenlijk een beetje een kul-redenatie. Onderzoek bijna altijd zeer tijdrovend en je kunt niet verwachten dat je al tijdwinst boekt tijdens het onderzoek. Maar goed, leuk en leerzaam om te lezen. |
Mensen houden van robots, letterlijk. Robots zijn dode stof, en toch is er de sensatie van een ontmoeting met leven. Twee Hampshire-hotels hebben sinds kort Hugo 'in dienst', de 'charmante en sympathieke humanoïde' (persberichtwoorden) die negentien talen spreekt, gezichten zes maanden onthoudt en weet welke tram naar het museum gaat.
Dat Hugo in de war raakt als een toerist vraagt of hij ook met de bus naar het museum kan, neemt iedereen voor lief: van een robot accepteren we meer dan van een receptionist.
De 'schattigheidswaarde', noemt Bibi Huskens dat, en ze schiet in de lach, alweer, 'sorry'. Bibi had een tijdlang een robot in dienst, Robia, en is blij dat-ie weer weg is. Toen ze met robots begon, als onderzoeker en therapeut bij autismecentrum het dr. Leo Kannerhuis, waren de journalisten niet weg te slaan: dit móést gefilmd en verteld: een robot die kinderen sociale vaardigheden leert. Maar dat het mislukte 'had geen nieuwswaarde, zeiden ze'.
Voor het volledige artikel, zie hier.